miércoles, 19 de enero de 2011

cuando la piel ya esta arrugada como cuando estiramos una bola de papel, solo quieren que entendamos su caminar lento,que los miremos con simpatia, que hablemos en voz alta para minimizar su sordera, que no nos cansemos de escuchar sus historias que se repiten, que comprendamos su falta de cariño y que agarremos sus manos que tiemblan, que le regalemos al menos cinco minutos de nuestro tiempo, que nos acordemos de su soledad, que los acompañemos en su sufrimiento, que los acompañemos sus ultimos dias y que los acompañemos en el momento del paso. porque ellos caminaban lento cuando no sabiamos caminar, porque nos miraban con simpatia hicieramos lo que hicieramos, nos hablaban alto despacio y como hiciera falta cuando no sabiamos hablar, porque nos escuchaban contar las mismas historias de princesas y soldados repetidamente, porque nos dieron cariño toda su vida, porque nos regalaron todo su tiempo, porque nunca nos dejaron solos,porque nos acompañaron en nuestros sufrimientos, porque nos acompañaron todos los dias que los necesitamos y porque estuvieron en todos nuestro grandes pasos.

2 comentarios:

  1. Preciosisisiisimooo!
    cuantas verdades!

    ResponderEliminar
  2. Este texto que fixeches Nuria, di grandes verdades. Ata me emocionei, porque me fixo recordar ao meu avó, que xa non está.
    Moitas veces non nós damos conta que seres queridos que nós criaron ou que en algún momento axudaron aos nosos pais a criarnos, encontranse sós na súa casa, sin a nosas compañia, sin ter con quen falar. Só cando desaparecen, é ahí cando nós damos conta que necesitaban de nós, pero por circunstancias da vida non lle ofrecimos esa axuda ou esa compañia.
    A veces deberiamos darnos conta que nós tamen chegaremos a ser vellos!!! E estaremos nesa mesma situación.

    ResponderEliminar